โดยไม่คำนึงถึงสายไฟฟ้าแรงสูงและต่ำตลอดจนการปิดกั้นสายเหนือศีรษะโดยอัตโนมัติ มีการจัดหมวดหมู่โครงสร้างส่วนใหญ่ดังต่อไปนี้: เสาเชิงเส้น เสาทอด แท่งปรับความตึง ขั้วเทอร์มินัลและอื่น ๆ

การจำแนกโครงสร้างเสาทั่วไป:
(ก)เสาเส้นตรง- เรียกอีกอย่างว่าเสากลาง ตั้งเป็นเส้นตรง เสาก่อนและหลังสายชนิดเดียวกันและจำนวนเท่ากันตามเส้นลวดทั้งสองด้านของแรงดึงเท่ากัน เฉพาะในเส้นแบ่งเท่านั้นที่จะรับแรงตึงที่ไม่สมดุลทั้งสองด้านได้
(ข) แกนดึง - เส้นอาจเกิดขึ้นในการทำงานของข้อบกพร่องของเส้นขาดและทำให้หอทนต่อแรงดึงได้ เพื่อป้องกันการขยายตัวของรอยเลื่อน จะต้องติดตั้งในตำแหน่งที่แน่นอนซึ่งมีความแข็งแรงทางกลมากขึ้น สามารถทนต่อ แรงดึงของหอคอย หอคอยนี้เรียกว่าแรงดึง แกนรับแรงดึงถูกติดตั้งในทิศทางของเส้น เพื่อให้คุณสามารถป้องกันการแตกหักของเส้นได้ ข้อผิดพลาดจะแพร่กระจายไปยังทั้งเส้นขึ้นไป และมีเพียงความไม่สมดุลของความตึงเท่านั้นที่ถูกจำกัดไว้ที่สถานะระหว่างแกนปรับความตึงทั้งสอง ระยะห่างระหว่างแกนปรับแรงตึงทั้งสองเรียกว่าส่วนปรับความตึงหรือระยะเฟืองปรับความตึง โดยทั่วไปสายไฟยาวจะให้ระยะ 1 กิโลเมตรสำหรับส่วนปรับความตึง แต่ยังขึ้นอยู่กับสภาพการใช้งานด้วยเพื่อให้เหมาะสมที่จะขยายหรือสั้นลง จำนวนสายไฟและหน้าตัดของสถานที่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ยังต้องใช้แกนปรับความตึงด้วย
(ค)เสามุมการเปลี่ยนแปลงทิศทางของเส้นเหนือศีรษะสำหรับสถานที่ เสามุมสามารถทนต่อแรงตึง หรืออาจเป็นเส้นตรงก็ได้ ตามหอคอยที่โหลดด้วยลวดแรงดึง
(ง)สถานีตำรวจe - เส้นเหนือศีรษะสำหรับจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด เนื่องจากขั้วเทอร์มินัลเพียงด้านเดียวของตัวนำ ภายใต้สถานการณ์ปกติยังต้องทนต่อความตึงเครียด ดังนั้นในการติดตั้งสายเคเบิล
ประเภทตัวนำ: ลวดตีเกลียวอลูมิเนียมแกนเหล็กมีความแข็งแรงเชิงกลเพียงพอ ค่าการนำไฟฟ้าที่ดี น้ำหนักเบา ราคาต่ำ ทนต่อการกัดกร่อน ใช้กันอย่างแพร่หลายในสายไฟเหนือศีรษะไฟฟ้าแรงสูง
หน้าตัดขั้นต่ำของตัวนำต้องไม่น้อยกว่า 50 มม.² สำหรับเส้นที่ปิดเอง และ 50 มม.² สำหรับเส้นทะลุ
สนามเส้น: ทางเลือกของสนามมีความเหมาะสมสำหรับพื้นที่ราบที่อยู่อาศัย 60-80 ม. พื้นที่ที่ไม่ใช่ที่อยู่อาศัย 65-90 ม. แต่ยังขึ้นอยู่กับสถานการณ์จริงในไซต์ด้วย
การขนย้ายของตัวนำ: ตัวนำควรใช้การขนย้ายส่วนทั้งหมด การขนย้ายทุกๆ 3-4 กม. แต่ละช่วงเวลาเพื่อสร้างวงจรการขนย้าย หลังจากรอบการขนย้าย ก่อนที่จะมีการแนะนำสถานีย่อยควรได้รับการดูแลในการแนะนำการกระจายตัวที่อยู่ใกล้เคียงทั้งสองของ เส้นเฟสเดียวกัน บทบาท: เพื่อป้องกันการรบกวนกับสายเปิดและสายสัญญาณการสื่อสารในบริเวณใกล้เคียง เพื่อป้องกันแรงดันไฟฟ้าเกิน

การจำแนกประเภทสายไฟเหนือศีรษะไม่ว่าจะเป็นสายไฟฟ้าแรงสูง สายไฟฟ้าแรงต่ำ หรือสายตัดทอนอัตโนมัติ แบ่งได้เป็นประเภทดังนี้ เสาตรง เสาแนวนอน เสาผูก และเสาขั้วต่อ
1. การจำแนกโครงสร้างเสาไฟฟ้าทั่วไป
ชนิดหนึ่ง. เสาตรง: หรือที่เรียกว่าเสากลาง ติดตั้งบนส่วนตรง เมื่อชนิดและจำนวนตัวนำเท่ากัน ความตึงทั้งสองด้านของเสาจะเท่ากัน จะทนทานต่อแรงตึงที่ไม่สมดุลของทั้งสองด้านเมื่อตัวนำขาดเท่านั้น
ติดตั้งบนส่วนตรงเมื่อตัวนำเป็นชนิดและหมายเลขเดียวกัน ข. เสาทนแรงดึง: เมื่อถอดสายออก สายอาจได้รับแรงดึง เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของข้อผิดพลาด จำเป็นต้องติดตั้งแท่งที่มีความแข็งแรงเชิงกลสูงและสามารถทนต่อแรงตึงในตำแหน่งเฉพาะที่เรียกว่าแท่งแรงดึง แท่งดึงมีเส้นปรับความตึงตามแนวเส้นเพื่อป้องกันการแพร่กระจายของข้อผิดพลาด และเพื่อจำกัดความไม่สมดุลของความตึงระหว่างแท่งปรับความตึงสองอัน ระยะห่างระหว่างแรงดึงสองเส้นเรียกว่าส่วนแรงดึงหรือช่วงแรงดึง ซึ่งโดยปกติจะกำหนดไว้ที่ 1 กม. สำหรับสายไฟที่ยาวกว่า แต่สามารถปรับได้ตามสภาพการใช้งาน แท่งแรงดึงยังใช้ในกรณีที่จำนวนและหน้าตัดของตัวนำแตกต่างกันไป
ค. แท่งมุม: ใช้เป็นจุดเปลี่ยนทิศทางของสายไฟเหนือศีรษะ เสามุมอาจตึงหรือปรับระดับได้ การติดตั้งเส้นตึงจะขึ้นอยู่กับความเค้นของเสา
ง. เสาสิ้นสุด: ใช้ที่จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของสายไฟเหนือศีรษะ โดยปกติ ด้านหนึ่งของเสาขั้วต่อจะอยู่ภายใต้แรงดึงและติดตั้งลวดแรงดึง
ประเภทตัวนำ: ลวดตีเกลียวแกนอะลูมิเนียม (ACSR) ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในสายไฟฟ้าแรงสูงเหนือศีรษะ เนื่องจากมีความแข็งแรงเชิงกลเพียงพอ มีการนำไฟฟ้าที่ดี น้ำหนักเบา ต้นทุนต่ำ และทนต่อการกัดกร่อน สำหรับเส้นเหนือศีรษะ 10 kV ตัวนำจะถูกแบ่งออกเป็นตัวนำเปลือยและตัวนำฉนวน โดยทั่วไปตัวนำฉนวนจะใช้ในพื้นที่ป่าและสถานที่ที่มีระยะห่างจากพื้นดินไม่เพียงพอ
หน้าตัดของตัวนำ: ลวดตีเกลียวแกนเหล็กอะลูมิเนียมที่มีหน้าตัดขั้นต่ำไม่น้อยกว่า 50 มม.² มักใช้สำหรับเส้นปิดตัวเองและเส้นผ่าน
ระยะทางระหว่างแถว: ระยะห่างระหว่างแถวในพื้นที่พักอาศัยแบบแฟลตคือ 60-80 ม. และระยะห่างระหว่างแถวในพื้นที่ที่ไม่ใช่ที่พักอาศัยคือ 65-90 ม. ซึ่งสามารถปรับเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์จริงในไซต์งาน
การกลับตัวของตัวนำ: ตัวนำควรกลับด้านอย่างสมบูรณ์ทุกๆ 3-4 กิโลเมตร และควรสร้างวงจรการกลับตัวสำหรับแต่ละส่วน หลังจากรอบการเปลี่ยนเฟส เฟสของเครื่องป้อนสถานีย่อยใกล้เคียง ควรเหมือนกับเฟสก่อนการแนะนำสถานีย่อย ทั้งนี้เพื่อป้องกันการรบกวนกับสายสื่อสารและสายสัญญาณใกล้เคียง และเพื่อป้องกันแรงดันไฟฟ้าเกิน